Pinkpop is een driedaags popfestival wat altijd met de pinkster plaatsvindt in Landgraaf in Limburg. Dat wil zeggen; altijd met pinkster behalve wanneer de pinkster erg vroeg valt zoals dat dit jaar het geval was. En gelukkig maar want zoals jullie in Muis in Grunnen hebben kunnen lezen was het weer dit jaar met de pinkster abominabel. Anne is een groot liefhebber van het festival en wanneer de omstandigheden het toelaten gaat ze er heen. Zo ook dit jaar. Dit jaar mag Jim haar begeleiden en helpen de tent opzetten. Ze had ons gevraagd om haar weg te brengen en we hebben besloten om dat maar te doen en er dan direct zelf ook een weekend op uit te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Alle spullen van Anne en Jim in de auto en daarna de caravan achter de auto gehangen en richting Limburg. Rond een uur of half tien vertrokken we. Nog even langs de bakker en Jim’s vergeten schoenen op gehaald en daarna richting Zuid. Nu is Zuid Limburg altijd verder dan je denkt en het was al rond half 1 toen we de eerste borden zagen die Pinkpop aangaven. We werden van de snelweg af geleid en na nog een stuk door Duitsland gereden te hebben kwamen we bij Heerlen aan. Van daar volgden we de borden naar Camping D, waar ze een plekje gereserveerd hebben. Toen we bij de Kiss and Ride plek aankwamen, de plek waar je mensen af kunt zetten en dan direct weer weg kunt rijden, ontstond er een lichte paniek bij de organisatie.

Van alle kanten kwamen de verkeersbegeleiders, stewards, securitymedewerkers en kaartjescontroleurs op ons af om te zeggen dat het toch echt niet mogelijk is om met de caravan op de camping te staan. Om de boel een beetje te stangen ging ik daar tegen in door te zeggen dat dat helemaal niet terug te vinden was op de website en dat dit nergens aangeven was. ‘Nee’ werd gezegd, ‘dan had ik het toch niet goed gelezen en het was toch wel aangegeven’… de boel maar gerust gesteld en gezegd dat we alleen voor de Kiss and Ride kwamen. Door een wat oudere man werden we toen naar een plek begeleid waar we een rondje met de caravan konden rijden en waar we Anne en Jim af konden zetten. Spullen uitgeladen, een laatste kus en daar gingen ze. Gelukkig was het mooi droog en zonnig weer en laten we hopen dat het zo blijft. Want als het inderdaad zo blijft hebben wij daar ook profijt van. Zoals gezegd nemen wij het er dit weekend ook van.

We hebben een plekje in Overpelt, vlak onder de Nederlandse grens bij Eindhoven. Daar ligt de Ballasthoeve, een boerderij met een camping en vakantiewoningen en een fietscafé. Na een goed uur reden we de Ballaststraat in Overpelt in en vonden daar de camping. De receptie was in het café dus dat was snel gevonden. We kregen van de dame achter de bar het advies om zelf maar even een mooie plek te zoeken. Na vier uur was de eigenaresse er weer en dan konden wij ons inschrijven. En aldus geschiedde. Mooi plekje gezocht en daar losgekoppeld. Daarna de luifel er aan gezet. Dat was nog even een kunstje want we hebben vorige week een luifel overgenomen van Jan en Neli dus het was de eerste keer dat we hem opzetten. Het ging gelukkig vrij voorspoedig en na een half uurtje zaten we lekker aan een broodje. Het is vrij rustig maar ja, de vakanties zijn dan ook nog niet begonnen. Tegenover ons staat een Belgische camper met een heer en dame van middelbare leeftijd maar in gedachten hebben ze een paar verjaardagen overgeslagen zo lijkt het. Hij loopt met een bos haar tot ver over zijn schouders en met een stevige bierbuik, een verkeerde korte broek en zwart sokken in sandalen. Zij doet qua omvang weinig onder voor haar partner en kleedde zich vanmiddag in een weinig verhullend niemendalletje. Het leek de etalage van spekslagerij ’t Varkenske wel. Wel kregen we een vrij aardig beeld van haar BMI, we schatten zo tussen de 34 en 36 maar bevorderlijk voor de eetlust was het niet. Aan een half stokbrood hadden we meer dan genoeg.

Inmiddels was het half vijf geworden en hebben we ons ingeschreven in het fietscafé. Daar stond Wendy achter de tap, een pronte Vlaamse dame. Ze legde ons uit hoe het hier werkte. Daarna maar even een pint gevat want voor de prijzen die ze hier rekenen kan je ze echt niet laten staan. Ik zat aan een Cristal, een plaatselijk bier, mooi hoppig. Kosten: € 1,60 per glas van 25 cl. Voor een glas van 33 cl betaal je € 2,40 en voor een halve liter drie euro. Een mooie Grimbergen dubbel van ’t vat of een Corsendonck kosten hier maar € 2,50. Bij ons betaal je in de slijterij bijna nog meer. Nu begrijp ik de omschrijving fietscafé ook wat beter. Je moet hier wel heen op de fiets want als je een tientje hebt uitgegeven kan je echt niet meer rijden. Verder ligt het café aan een fietsknooppunt, maar dat is ook weer niet verwonderlijk want bij deze bierprijzen raakt alles vrij snel in de knoop. Nu was trouwens niet alleen het bier goedkoop, ook voor een koffie met een punt vlaai, en dat was echt geen lullig puntje, moet je hier maar € 2,50 betalen. Niet te geloven. Het was lekker weer dus zaten we mooi op het terras in het zonnetje. Er is hier toch wel een heel andere cultuur dan bij ons. De mensen komen na hun werk even naar de staminee om een pint te vatten en gaan daarna naar huis toe. Jong of oud, dat maakt niet uit. Het was een komen en gaan en de meesten bleven niet langer dan een half uurtje maar het bleef gezellig druk. Na twee biertjes zijn wij ook weer richting caravan gegaan.

Vanavond rustig aan. Even gekookt en lekker buiten zitten eten. Gelukkig was het inmiddels iets frisser dus de buurvrouw was iets gekleder. Daarna een rondje gewandeld en nog even een kop koffie op het terras hier. Daar zaten we lekker, we vingen nog net de laatste zonnestralen op. Tijdens de wandeling nog wel even een aardige ontdekking. Naast de camping woont Wouter Vrolix. Nu zal dat de meeste mensen weinig zeggen maar we hebben Wouter eerder ontmoet op een camping in Giens bij Hyeres. Dat is zo’n zes jaar geleden schatten we want we hadden de Transit toen al. We stonden toen naast hem en hebben een paar gezellige avonden met elkaar beleefd. Verder hebben we nog een raam uit zijn auto gehaald toen hij de deur in het slot had gegooid met de sleutels er nog in. Leuk, zo zie je maar weer, de wereld is kleiner dan we denken. Vandaag loopt al aardig op zijn eind, zo naar bed. Morgen gaan we even België ontdekken of zo, we zien wel. Zoals ik op mijn eerste dag in Groningen schreef, het leven is goed voor ons. En nu ik hier ben en voor mijn tentje zit bekruipt dat gevoel me weer. Lekker!

We hebben een prima nacht gehad. Hoewel ik diverse keren wakker geworden ben omdat de blaas toch wat ouderdomsverschijnselen begint te vertonen heb ik het tot half negen volgehouden onder de klamme lappen. Daarna begon er aardig wat licht door te dringen in de caravan en hield ik het voor gezien. Met de waterkoker onder de arm naar buiten en daar een kop thee gezet. Het was lekker weer en prima uit te houden. Daarna even lekker onder de douche en koffie gezet. Van Symen had ik een boek mee gekregen over Crna Gora, Montenegro dus, van Lonely Planet. Gisteravond ben ik er in begonnen maar omdat mijn ogen al vrij vroeg dicht vielen is er van lezen weinig gekomen.

Vanmorgen dus maar lekker gaan zitten en ik ben een heel stuk gekomen. Nu zul je je waarschijnlijk afvragen ‘waarom een boek over Montenegro?’ Welnu, dat is één van de doelen van de echte vakantie dit jaar. We hebben het plan opgevat om nog dieper de Balkan in te duiken dan we dat in de twee voorgaande jaren hebben gedaan. Vorig jaar was onze verste standplaats bij Dubrovnik in Zuid Kroatië. Vandaar uit zijn we een dag naar Kotor geweest, een plaats in Montenegro. We vonden het land direct overweldigend en indrukwekkend en hebben besloten om dit jaar die kant weer op te gaan. Verder willen we kijken of we de omringende landen ook nog kunnen bezoeken, maar dat kan je over een week lezen op deze site. Toen ik bij pagina 63 was hoorde ik gestommel in de caravan en toen bleek dat Jantiene ook nog leefde. Ik vond het prima, ik had me vermaakt en zij had de rust klaarblijkelijk nodig. Samen even een bakkie gedaan en daarna ontbeten.

Na de verplichte sanitaire verplichtingen was het inmiddels half twaalf en zijn we richting Helchteren gereden. Daar was een braderie en we wilden daar wel eens kijken. Overal gezocht maar een braderie was er niet te vinden. Eigenlijk wel logisch bedachten we later want een braderie is natuurlijk een avondmarkt en wanneer je daar naar gaat zoeken rond het middaguur kan je nog wel eens bedrogen uitkomen. Dus besloten om dan maar een kijkje in Hasselt te gaan nemen. Richting Hasselt gegaan en het bord Centrum aangehouden. Daar eenmaal aangekomen vonden we het eigenlijk niet veel. Een klein rondje gewandeld en op een gegeven moment stonden we voor het gemeentehuis van Zonhoven… iets te vroeg hadden we het bord Centrum gevolgd dus. Hup weer in de auto en daarna echt richting Hasselt. Daar vonden we weer een bord Centrum en vol vertrouwen die richting ingegaan. Na 600 meter kwamen we weer op precies dezelfde plek uit en bleek dat we een rondje gereden hadden. Hadden we dan een bord gemist? Nog twee keer hetzelfde rondje gedaan maar we konden geen verdere aanwijzingen vinden. Waarschijnlijk zijn de bordjes na een infrastructurele wijziging blijven staan en leidden ze nergens naar toe. Toen maar helemaal van de route afgeweken en op een stille plek de hulp van de TomTom ingeroepen. Die had ons in no-time op de goede route en we konden de auto vrij snel bij de Koning Boudewijnstraat parkeren. Vandaar was het nog maar een klein stukje wandelen naar het echte centrum.

Hasselt vonden we een leuke stad. We kwamen al snel in een leuke winkelstraat met volop aanbod. Wel vinden we het jammer, en dat heb ik al eens eerder geschreven, dat alles op elkaar gaat lijken. Winkels die je hier ziet vind je ook in Alkmaar en Stadskanaal. Vooral wat kleding betreft begint het op een soort grijze eenheidsworst te lijken. Het wordt steeds moeilijker om wat leuks te vinden, het beeld wordt duidelijk gedicteerd door een paar grote multinationals. Wat niet gedicteerd was, was de sfeer. Gezellig, volle terrasjes en vriendelijke, ontspannen mensen. Wat dat betreft kunnen wij nog wel wat leren van de Belgen, het is hier toch allemaal wat meer relaxed dan bij ons. Nog even zitten eten op een terras aan de Maastrichter Straat. We zaten bij ‘Pierre’ gevestigd in 1923. Ik wilde graag een Baguette Pierre maar die was niet meer leverbaar. Ik denk dat Pierre zich op dat moment wel even omdraaide in zijn graf maar állà. Dus maar wat anders besteld, een broodje Noordzee. Jantiene wilde graag een broodje gerookte zalm. Even later kregen we de broodjes. Mijn Noordzeesalade leek verdacht veel op de salade die we de dag daarvoor gekocht hadden bij supermarkt Carrefour. Sterker nog, het was precies hetzelfde. Het broodje gerookte zalm was veranderd in een zalmsalade. Nou ja, zalmsalade, de zalm was er waarschijnlijk langs gezwommen want iets van zalm konden we er niet in ontdekken. Wel was het gevuld met surumi. Surumi is een soort van Japanse imitatiekrab wat wordt gemaakt van viseiwit met een chemisch krabsmaakje. Verder zaten er stukjes wortel in voor de o zo nodig zalmkleur maar iets van zalm, nee, dat konden we niet ontdekken. De broodjes vielen dus tegen maar ik had ook een kop koffie besteld. Toen die op tafel kwam keek ik mijn ogen uit, zoiets had ik nog nooit gezien. Op een dienblad stond een kop mooie zwarte dampende koffie, vergezeld door een cupje met slagroom, een bakje met druiven, een wafeltje en een koffiekoekje en suiker en melk. Het leek wel een maaltijd. De koffie ontnam ons eigenlijk de moed om over de broodjes te gaan klagen en dus hebben we er maar genoegen mee genomen.

Toen we weer overeind kwamen zagen we dat we redelijk dichtbij het VVV zaten en daar hebben we even een stadstour gepakt. Vol goede moed zijn we met de wandeling gestart. De eerste 20 minuten liepen we precies dezelfde route als die we al gedaan hadden maar dan in tegengestelde richting. Op een gegeven moment kwamen we in een nieuwe straat, de Havermarkt. Daar vonden we ook De Slegte, het tweedehands boekenpaleis. Wij natuurlijk even naar binnen om te kijken of we nog wat info konden vinden voor onze, al eerder aangekondigde, vakantie. En jawel hoor, we vonden een reisgids Albanië voor beginners. In het Engels weliswaar maar prettig eenvoudig geschreven, veel beter leesbaar dan de gids van Lonely Planet dus dat moet lukken. Verder nog een ‘Hoe en wat in het..,’ zodat je in twaalf Oost Europese talen kan vragen of je mosterd bij de maaltijd kan krijgen en of er nog twee persoonskamers beschikbaar zijn. Altijd handig. Zo valt er ondermeer te lezen dat zestien in het Albaans gjashtëmbëdhjetë is wat je uit moet spreken als jyahshtermberdhyehter waarbij de klemtoon dan valt op de vetgedrukte gedeeltes, simpel toch? Altijd makkelijk zo’n boek. Na een paar vergissingen in de route hebben we de stadstour ook maar gelaten voor wat het was en zijn we terug gegaan naar de auto en zijn we terug gereden naar Overpelt.

Lekker een borreltje gedaan onder de nieuwe luifel en daarna even gekookt. Het werd vegetarisch want de kip was nog bevroren. Na de afwas nog even naar het fietscafé om af te rekenen en om nog even een mooie Grimbergen naar binnen te werken. Wendy vroeg ons ook nog om het digitale gastenboek te tekenen en dat hebben we met plezier gedaan, we hebben immers een prettig verblijf gehad hier. Daarna weer terug naar ons plastic huis. Nog even lekker buiten gezeten tot het te fris werd en daarna naar binnen om de verhalen weer vast te leggen. Het is inmiddels half elf, zo nog even een stukje lezen en daarna weer gestrekt. Morgen geen tijdsplan dus dat is wel fijn. Jammer dat de tijd zo snel gaat wanneer je niets doet. Eigenlijk is het dus wel goed dat ik dank zij de recessie zeven jaar langer moet werken, dan lijkt het leven een stuk langer…

Het was lekker weer toen ik er uit kwam vanmorgen, ik kon lekker buiten zitten. Kopje thee gezet en lekker zitten lezen als voorbereiding op de echte vakantie. Om een uur of negen even het brood gehaald wat we gisteren besteld hebben. Jantiene had inmiddels ook het licht gezien en nadat we even lekker gedoucht hebben lekker ontbeten. We hadden geen haast en hebben op ons gemak de boel ingepakt. Daarna nog even naar Wendy voor een kop koffie op het terras. Daarna de caravan weer aangekoppeld en geprobeerd om het terrein af te komen maar dat viel niet mee. Gelukkig begin ik al aardig het achteruit manoeuvreren onder de knie te krijgen en na wat heen en weer steken kon ik toch de bocht maken en konden we de Ballastweg oprijden.

Van hieruit richting Eindhoven en vandaar naar Hekendorp waar we oma met een bezoek gaan vereren voordat we weggaan. We komen er per slot van rekening toch bijna langs. Na Utrecht belandden we in de file vanwege wegwerkzaamheden wat zo’n kwartiertje kostte maar zo rond een uur of twee konden we de benen onder tafel bij oma steken. Daar ging alles goed. Lekker sneetje aardbeien gegeten en daarna de nieuwe puzzel van Maxima bekeken. Bijgepraat en rond een uur of vijf zijn we richting huis gegaan.

Dat ging voorspoedig en om half zeven kon ik de caravan weer achteruit het pad af laten zakken. Gelukkig was er niet veel op te ruimen en daarna zijn we even naar Derniz in Alkmaar gereden voor een broodje kebab want zin om te koken hadden we niet meer. Een mooi besluit van een heerlijk rustig weekend. Moeten we meer doen….